Nederland en weer snel terug naar Baku

De 100ste verjaardag van mijn moeder was een groot feest. De dag zelf hebben we in kleine kring gevierd met een bezoek van burgervader Jack Niederer met een heel mooi boeket in de kleuren van Roosendaal. Hij had zich prima voorbereid nav een korte levensbeschrijving van mijn moeder en hij deed het erg goed, het was een geanimeerd gesprek. Toen ze ook nog een felicitatie kreeg namens de Koning en de Koningin en van de Commissaris van de Koning begon ze zich te realiseren, dat het toch echt wel een bijzondere verjaardag was. Heel bijzonder was ook een felicitatie met een prachtig bouquet bloemen van het pensioenfonds. Er stond niet “ …en nog vele jaren” bij :).
Op het echte feest zijn bijna alle 100 genodigden gekomen, dus het was een heerlijk weerzien van familie, vrienden en kennissen. Mijn moeder vond het allemaal prachtig en bleef fit tot het einde.
Zelfs de dagopvang had een feestje ter ere van haar geregeld met live accordeonmuziek en oud Hollandse liedjes, hapjes en advocaat met slagroom. De armen gingen in de lucht en de polonaise werd ingezet. Een enkeling waagde een dansje. Ben benieuwd welke muziek er wordt gedraaid als wij 100 worden André Hazes of zo???
Juist toen ik weer uit Nederland was vertrokken werd ze flink ziek, maar na een paar dagen krabbelde ze gelukkig weer op.

Heel hoopvol kwamen we weer terug in Baku. Er werd gefluisterd, dat 15 maart de achterstallige betaling zou plaats vinden, maar de staatssecretaris kon geen bevestiging geven en vond, dat hij erg ongeloofwaardig was als hij het wel zou bevestigen enhet ministerie van Financiën niet zou uitbetalen. Maar, liet hij weten: het zou zomaar kunnen! Hij stelde zelf voor het project even stil te leggen. Hij verzekerde ons, dat we absoluut niet ongerust moesten zijn, dat er niet betaald zou worden, maar de dag waarop kon hij niet geven. Het vervelende is, dat we zonder betaling ook niet verder kunnen, want allerlei subcontractors gaan niet aan de slag als ze niet betaald krijgen (logisch) en dus volgen we de raad van de Staatssecretaris. We vinden het wel jammer, want Johan staat te popelen om verder te gaan en ziet het project helemaal zitten.
Wat te doen. Om hier op kosten van Royal HaskoningDHV een beetje te zitten niksen is geen optie en dat willen we ook niet. Naar Nederland gaan en daar weer inschrijven heeft een hoop consequenties. Je verliest je verblijfsvergunning, moet alle verzekeringen en de hele reutemeteut weer omzetten en als blijkt, dat er 15 maart (we blijven optimist) toch betaald gaat worden moet alles weer opnieuw in gang gezet worden. We besluiten van de nood een deugd te maken: we gaan op vakantie!
Dus ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden. We beginnen met 6 dagen een auto te huren en in Azerbaijan rond te reizen.
Gisteren naar de Iranese ambassade geweest voor een visum en zoals op meer ambassades (ook in Nederland) vertellen ze maar de helft. Want, volgens de beambte kan ik op het vliegveld zomaar een visum kopen. Nog vragen gesteld, wat ik nog allemaal nodig had om een visum te kopen gaf hij “alleen een paspoort” aan.
Toch een beetje argwanend, want stel dat je in Teheran staat en niet binnen mag, heb ik wat Nederlandse reisbureaus gebeld en zij meldden me dat een visum op het vliegveld kan, maar slechts voor 15 dagen of korter en ze waren er zeker van, dat we ook een letter of invitation nodig hadden. Dat kunnen reisbureaus regelen. Dat was de ambtenaar vergeten te vertellen, denk ik. Maar, omdat het erg kort dag is en we noch de taal spreken, noch de taal kunnen lezen hebben we via Nederland een rondreis met auto en chauffeur geboekt. Hopelijk spreekt de man een beetje Engels.
Onze Nederlandse buurvrouw "betitelde" ons als nomaden, zonder vaste woon- of verblijfsplaats. Ja, een beetje gelijk heeft ze wel, dus gaan we ook in Iran eens naar echte nomaden kijken in de woestijn, Daar kunnen we misschien nog wat van leren:).
Zojuist ben ik op zoek gegaan naar de verplichte hoofddoek. Johan lachtte zich een ongeluk, dat ik zover ga. Dan nog een soepjurk aanschaffen, want getailleerde kleding laat teveel van de vrouwelijke contouren zien en dat kan echt niet. Die ga ik maar in Iran aanschaffen, want al is hier meer dan 90% moslim, de kleding is zelfs voor Hollandse begrippen behoorlijk uitdagend met minirokjes, hele hoge hakken en dikke bontjassen ja, super vrouwelijk, dus de kans van slagen hier schat ik minimaal.

In het weekend zijn we naar het Cultureel Museum geweest. Het is een prachtig gebouw. Er lopen geen rechte lijnen en zelfs de trappen gaan vloeiend op in de zijwand. Een architectonisch hoogstandje. De inhoud was minder interessant. Het was heel ruim opgezet en leek vrijwel leeg. Een heel klein gedeelte liet de prachtige kostuums van het land zien en de variatie aan snaarinstrumenten. Een verdieping hoger stonden alleen maquettes van alle nieuwe moderne gebouwen en was een promotiestukje eerste klas.

Afgelopen weekend hebben we een auto gehuurd en zijn richting het zuiden gereden. Slechts 1,5 uur van Baku ligt het Shirvan National Park. Bij navraag bleek iedereen het te kennen, maar nee, nooit geweest.
Aangekomen waren ze heel blij, dat er weer toeristen waren. Zaterdag waren er ook 2 Hollanders geweest, maar het gemiddelde is 4 toeristen per maand. Er is geen officiële gids hadden we al gelezen, maar een van de heren wilde wel gidsen. Het was een pracht kerel. Sprak gebrekkig Engels, maar was reuze enthousiast. En warempel we kregen antilopen, een vos en heel veel roofvogels te zien. Maar er staan ook nog veel jaknikkers in het natuurgebied. Waarschijnlijk brengt dat meer op dan de entreekaartjes. Een van de grote roofvogels was tegen de elektriciteitsdraden gevlogen, die naar de jaknikkers leiden en dood neergevallen. Hij voelde nog warm aan, maar er was geen redding meer mogelijk. De gids nam foto’s, want zo zei hij, dat kan de oliemaatschappij 2000 manat (ruim 2000 euro) kosten. We reden terug naar de ingang, want het begon al donker te worden.

De slaapplaats in het park, die in het boekje vermeld stond was er niet meer, maar 10km verderop was een motel en nog 5km verder een Olympisch complex. En lukte dat allemaal niet dan was er 10km verder nog een Kurhotel (vernoemd naar de rivier Kur). Ja, allemaal op zijn Azeri’s uitgelegd, dus niet te vinden. Het was inmiddels donker. In een volgend stadje Salyan uit de auto gestapt en aan de lokale slager, de koeien en schapen lagen weer ontveld op de toonbank, aangesproken. Ja, hij wist het hotel wel. Dan ben je weer blij met het beetje Russisch, dat je kent. Of we een auto hadden! Zo ja, dan moesten we hem volgen. Hij dook een taxi in en reed zo kris-kras door het stadje en wees ons het hotel. Wat een prachtige ervaring weer. Uitleggen kunnen ze niet, want ze slaan stukken over en nu word je zomaar op deze manier geholpen. Ik gaf hem het geld voor de taxirit, maar kreeg de indruk, dat het hem daar niet eens om te doen was. Nou in het donker en met de lokale niet-bewegwijzering hadden we dat nooit gevonden. Geweldig!

De volgende morgen zouden we om 9 uur weer bij het park zijn en hoefden niet meer te betalen, want de zaterdag was erg kort geweest en zei hij, we hadden hem het gidsen betaald. Hij wilde weer meegaan, maar bedacht zich. Later hoorden we dat de baas in het park was. We kregen spontaan thee aangeboden van hem en zijn broer, want het was frisjes. Hij wilde wel een souvenir van Holland, een pen of zo, maar wij hadden niets bij ons dan lekkere Côte d’Or Chocolade. Daar was hij ook blij mee.
We konden nog de hele dag op eigen gelegenheid het park verkennen, want er was nog een mooi Flamingomeer. Zo gezegd, zo gedaan. Toen we stil stonden en het veld in tuurden zagen we plotseling een jakhals, redelijk dichtbij. Hij lag achter een kleine verhoging naar ons te loeren en bleef doodstil liggen. Was heel indrukwekkend.
Daarna naar het meer, waar we witte pelikanen zagen, zwanen, reigers en in het riet heel veel vogeltjes, die je eerst alleen hoorde, maar die naarmate het warmer werd ook tevoorschijn kwamen. De flamingo’s waren er nog niet.
Het landschap is steppeachtig. Op sommige plaatsen waren wel wat bosjes, waar bij voorkeur de antilopen waren. We zagen nog wat Francolines, een hoenachtig beest en nog andere hoenders, die we niet konden determineren.
Al met al een heerlijke dag. Toen we het park verlieten vroegen ze of we mee wilde eten met ze, want ze zaten aan hun typisch Azerbaijaanse maaltijd. Maar, had ik ook zojuist gelezen in de gebruiken van Azerbaijan, dat ze je altijd aanbieden mee te eten, maar dat je de beleefdheid moet hebben om af te slaan. Dus zijn we na een heerlijk weekend buiten terug gereden naar Baku.

Dinsdag mocht ik mee met de baggerschuit van Van Oord, een Nederlandse firma. Veiligheidsschoenen, veiligheidsjas, reddingsvest aan, helm op en off we go! We gingen op een schip, dat ons in een kwartiertje varen naar het baggerschip bracht. Een Hopper, voor mij al een indrukwekkend schip, maar er zijn er die 4 x zo groot zijn vertelden ze me. Aan de zijkant hingen enorme zuigers, die ze laten zakken en zo modder het schip in zuigen. Er moet een geul gegraven worden van 40 meter breed om een boorplatform, die in de haven gebouwd wordt naar zee te varen. Er zijn heel wat beeldschermen aan boord, die het proces begeleiden. Een hoek voor het navigeren en een hoek voor het bedienen van de zuigers en de kleppen onder het schip om de modder weer af te voeren een half uur varen verderop. Heel indrukwekkend om mee te maken. De bemanning blijft 6 weken op zo’n schip. Per dag 8 uur werken, 8 uur slapen en dat schuift steeds 8 uur op, zodat ze iedere keer een ander deel van de dag/nacht werken in ploegendienst. Alles is aan boord en ze verlaten het schip 6 weken lang niet. Er was een kok aan boord, die erg goed kon koken. Moet ook wel, want hoe houd je anders het moreel hoog als je 6 weken lang met dezelfde bemanning aan boord bent en de enige beweging, die je hebt is een aantal toestellen in het krachthonk aan boord. Voor de schipper was op de ruit geplakt: “just another day in PARADISE” Nou ik vind het knap en ik zou knettergek worden. De hele dag vaart er een klein schip heen en weer, die continue de diepte meet en de gegevens per computer door geeft naar de Hopper, die daarop zijn doelen kan afstellen.
Nou ik vond het indrukwekkend en petje af voor de bemanning, die het toch maar 6 weken lang, dag in dag uit met elkaar gezellig moet zien te houden.

Nog even cash geld wisselen voor Iran, want de creditcard komt uit Amerika, de grote vijand, dus die gebruiken ze niet. Dollars cash schijnt wel te kunnen en die kun je hier ook uit de automaat pinnen, maar we gaan voor zekerheid en kopen euro’s. Johan was gistermiddag op pad. Eerst naar een wisselkantoor aan de overkant, maar die wilde alleen cash/cash wisselen. Dan naar een Bank, die had alleen maar briefjes van € 500 euro en dat is niet zo handig. Vervolgens naar een flappentapper, waarvan de eerste geen geld had. De volgende wel, maar je mag een maximaal bedrag van € 400 Manat (= 460 euro) opnemen. Weer bij een andere bank Euro’s gehaald. Vanmorgen samen op stap, want we hebben elk een kaart die geld kan opnemen. Met cash geld stonden we al om 9 uur bij de Bank, maar de exchange rate is pas om 10 uur bekend, dus er viel nog niets te wisselen. Zo blijf je wel lekker bezig, toch?

Vanavond nog de Nederlandse borrel en dan gaan we morgen met vakantie al is het hier steenkoud. Da’s een minpuntje, maar een lekkere warme jas en thermisch ondergoed doet wonderen. Ik dacht dat we hier een subtropisch klimaat hadden, maar er schijnen 6 klimaatzones te zijn in Azerbaijan. Laten we nu net in de verkeerde zitten! Het leven is zooo zwaar :) 

Jullie horen nog van me.
P.S. als niet alle dertig foto's van dit verslag kunt zien moet je even links op de site "foto's aanklikken