En plots zijn we in Cambodja!
Door: Mia
Blijf op de hoogte en volg Mia
17 Juni 2015 | Iran, Īrānshahr
Ruim twee maanden in Nederland wachten op de betalingen van Azerbaijan! De container met persoonlijke goederen, die nog steeds stond te wachten op verzending, hadden we terug laten komen. De huizen in Azerbaijan zijn erg goed voorzien, dus als we teruggaan redden we het wel een half jaar zonder deze dingen.
Op 22 en 23 april waren de hoge heren in Nederland op bezoek bij Minister Schulz. De financiën werden doorgesproken en met droge ogen werd gemeld, dat dezelfde avond € 700,000,= zou worden overgemaakt en dat voor de rest van de betaling de problemen waren opgelost. Bij het vertrek schudde de Staatsecretaris hartelijk de hand met de woorden: “’tot binnenkort in Baku, Johan”.
Toen na een paar dagen nog geen cent op de rekening stond dacht Johan: ik ga dit niet afwachten en schoot hier en daar wat collega’s aan met de vraag of er nog een project is.
Ja, Cambodja, maar we hadden geen mensen om te bemannen en nu is de aanbiedingstermijn gesloten. Een telefoontje naar Cambodja met de vraag of we nog konden aanbieden. Niet gebruikelijk, maar blijkbaar hadden ze de juiste persoon nog niet gevonden. Johan meldt meteen, dat ik de 32 teruggekomen dozen nog maar even niet moet uitpakken (de helft was al gedaan), want je weet maar nooit! Na 14 dagen radiostilte kwam plots een melding, dat Johan een interview had met de Mekong River Delta Commission (MRC) via Skype met 6 heren aan de andere kant. 10 minuten later werd vertrouwelijk gemeld, dat hij nummer 1 stond en of hij snel kon beginnen. Maak alvast maar wat in orde, zodat het vertrek snel kan gaan. Eerst een contract! Dat kwam, maar rechtstreeks met Johan ipv met RoyalHaskoningDHV . Niet verkeerd vonden wij, maar daar dacht RHK anders over . Uiteindelijk werd toch groen licht gegeven.
Nog checken welke inentingen verlopen zijn, afscheid nemen van familie en buren en 1 juni was Johan in Cambodja.
De verhuizers konden 4 Juni terugkomen om de uitgepakte helft weer in te pakken. Wat dingen eruit, andere dingen erin, tenslotte weer een heel ander land. 6 Juni ben ik zelf op het vliegtuig gestapt.
Bij aankomst meteen op zoek gegaan naar woonruimte. Er wordt hier ontzettend veel gebouwd, maar het is daarom ook overal een herrie. We zochten naar huizen, maar ze hebben meestal geen of anders een stenen tuin. Dan kun je beter op een appartement met “mooi” uitzicht wonen ipv zicht op een hek of muur. Bovendien hebben alle complexen een “gym” (toestellen) en zwembad.
We zijn er nog niet uit, want heel veel apt. hebben geen of nauwelijks balkon, of teveel herrie of te ver van de stad. Wat een luxe problemen allemaal.
Het is hier warm en vochtig, het begin van het regenseizoen. Ook hier zijn de mensen weer ontzettend aardig…. Tot ik vanmorgen een hoop geroep en gekrijs hoorde. Een winkelier in een steegje was bezig een nieuw stoepje te maken, maar blijkbaar waren ze een halve tegel over de lijn gegaan en de dames waren het er niet mee eens. Mét mij hingen nog heel veel andere mensen uit het raam van de hotelkamer en ander woonblokken te kijken hoe het er aan toe ging. Ik heb het einde niet afgewacht, want ze waren nog wel even bezig.
Zoals gebruikelijk de eerste dagen op zoek naar wat er te koop is. Eigenlijk heel veel; wel tegen behoorlijke prijzen. Volkoren broodmix heb ik in slechts één winkel gevonden. 566 Gram kost dik
US$ 9,00. Mmmm, toch maar even vragen waar de Duitse bakker zijn meel koopt, want zíjn volkoren brood was een stuk goedkoper. Alles wordt in US $ afgerekend en wisselgeld kleiner dan 1 dollar krijg je terug in Riel. We zijn weer multimiljonair!
Ik was in de nieuwste Shopping Mall, waar de muziek zo hard door het hele complex schalde, dat ik heel snel uitgekeken was.
Dag 2 ben ik naar het Koninklijk Paleis en geweest. Prachtig complex met meerdere gebouwen, waaronder de Silver Pagode. De vloertegeltjes van de pagode bestonden elk uit 1 kg zilver. De gids kon niet veel meer vertellen dan welk gebouw het was en hoeveel karaat goud en diamanten er in de boedhabeelden zit. Maar niettemin was het wel een schitterend complex. En internet heeft me nog het een en ander meer kunnen melden.
De vrouw van een collega heeft me mee op pad genomen en me wegwijs gemaakt waar wat te koop is en dat is zo veel waard.
Ze nam me ook mee naar Yoga. Niet echt mijn ding, maar kom, je beweegt en je leert mensen kennen. Dezelfde dag gingen we naar de Women Int. Club, waar ik ook weer ontzettend aardige mensen ontmoette. De een meldde me de tennisgroep, een Française nodigde me uit eten. Dat betekent hier trouwens niet, dat je thuis uitgenodigd wordt, maar dat je samen uit eten gaat. Goedkoper dan thuis eten! Er zijn in Phnom Penh wel 500 restaurantjes, dus keuze genoeg. Bovendien zitten in de appartementen meestal maar 2 en soms 3 pits gastoestellen en ze kijken me raar aan als ik vraag om minimaal 4 pitten.
En natuurlijk is er ook het eten langs de straat. Overal ruikt het naar eten, de hele dag door. Er wordt maïs en vlees ge-bbq-d en allerlei zoete en hartige gerechten verkocht. Het is ook op veel plaatsen een rotzooi.
In het centrum kun je niet gewoon op de stoep lopen, want voor de huizen en winkels is straatverkoop en die bouwen hun winkeltjes met brandende ”bbq’s” en “workmates” tot het eind van de stoep. Er wordt gesleuteld aan brommers en gelast als dat nodig is. Iedereen parkeert lukraak naast en voor de winkeltjes. Voetgangers moeten langs de geparkeerde auto’s en brommers, met gevaar voor eigen leven, hun weg zoeken. Overal rijden tuk-tuks, die mensen en verder werkelijk van alles vervoeren. Van winkelvoorraad tot tuinafval (hele grote villa’s en ambassades hebben natuurlijk wel een tuin. En de meneer, die zijn aandelen verkocht om Heineken aan een meerderheidsbelang te helpen heeft wel een hééééle grote villa. Dat bier smaakt me niet meer zo goed. Er zijn ook tuk-tuks omgebouwd tot keuken. Er rijden honderden brommers door de straten. Bij verkeerslichten stoppen de auto’s maar de brommers rijden gewoon door of steken lukraak de straat over ook al staan er overal agenten te kijken hoe het verkeer “loopt”. Ik zat in de tuk-tuk, die op de rotonde tegen het verkeer inging, want dat was een stuk gerichter. Overal waar je loopt, word je continue aangesproken met “tuk-tuk, Madame”? Tjonge het is wel hard als je zo de kost moet verdienen, want de concurrentie is moordend. Het platteland schijnt ook wel erg arm te zijn. We moeten het nog gaan zien.
Het leven gaat dag en nacht door.
Zo, dat waren alvast wat eerste indrukken. Ik denk, dat we het wel redden hier. Het contract loopt tot eind december. Dan kan het werk nog beslist niet klaar zijn. Afhankelijk van hoeveel budget er nog beschikbaar is wordt het een half jaar verlengd. We blijven het spannend houden.
Tot horens, allemaal
Op 22 en 23 april waren de hoge heren in Nederland op bezoek bij Minister Schulz. De financiën werden doorgesproken en met droge ogen werd gemeld, dat dezelfde avond € 700,000,= zou worden overgemaakt en dat voor de rest van de betaling de problemen waren opgelost. Bij het vertrek schudde de Staatsecretaris hartelijk de hand met de woorden: “’tot binnenkort in Baku, Johan”.
Toen na een paar dagen nog geen cent op de rekening stond dacht Johan: ik ga dit niet afwachten en schoot hier en daar wat collega’s aan met de vraag of er nog een project is.
Ja, Cambodja, maar we hadden geen mensen om te bemannen en nu is de aanbiedingstermijn gesloten. Een telefoontje naar Cambodja met de vraag of we nog konden aanbieden. Niet gebruikelijk, maar blijkbaar hadden ze de juiste persoon nog niet gevonden. Johan meldt meteen, dat ik de 32 teruggekomen dozen nog maar even niet moet uitpakken (de helft was al gedaan), want je weet maar nooit! Na 14 dagen radiostilte kwam plots een melding, dat Johan een interview had met de Mekong River Delta Commission (MRC) via Skype met 6 heren aan de andere kant. 10 minuten later werd vertrouwelijk gemeld, dat hij nummer 1 stond en of hij snel kon beginnen. Maak alvast maar wat in orde, zodat het vertrek snel kan gaan. Eerst een contract! Dat kwam, maar rechtstreeks met Johan ipv met RoyalHaskoningDHV . Niet verkeerd vonden wij, maar daar dacht RHK anders over . Uiteindelijk werd toch groen licht gegeven.
Nog checken welke inentingen verlopen zijn, afscheid nemen van familie en buren en 1 juni was Johan in Cambodja.
De verhuizers konden 4 Juni terugkomen om de uitgepakte helft weer in te pakken. Wat dingen eruit, andere dingen erin, tenslotte weer een heel ander land. 6 Juni ben ik zelf op het vliegtuig gestapt.
Bij aankomst meteen op zoek gegaan naar woonruimte. Er wordt hier ontzettend veel gebouwd, maar het is daarom ook overal een herrie. We zochten naar huizen, maar ze hebben meestal geen of anders een stenen tuin. Dan kun je beter op een appartement met “mooi” uitzicht wonen ipv zicht op een hek of muur. Bovendien hebben alle complexen een “gym” (toestellen) en zwembad.
We zijn er nog niet uit, want heel veel apt. hebben geen of nauwelijks balkon, of teveel herrie of te ver van de stad. Wat een luxe problemen allemaal.
Het is hier warm en vochtig, het begin van het regenseizoen. Ook hier zijn de mensen weer ontzettend aardig…. Tot ik vanmorgen een hoop geroep en gekrijs hoorde. Een winkelier in een steegje was bezig een nieuw stoepje te maken, maar blijkbaar waren ze een halve tegel over de lijn gegaan en de dames waren het er niet mee eens. Mét mij hingen nog heel veel andere mensen uit het raam van de hotelkamer en ander woonblokken te kijken hoe het er aan toe ging. Ik heb het einde niet afgewacht, want ze waren nog wel even bezig.
Zoals gebruikelijk de eerste dagen op zoek naar wat er te koop is. Eigenlijk heel veel; wel tegen behoorlijke prijzen. Volkoren broodmix heb ik in slechts één winkel gevonden. 566 Gram kost dik
US$ 9,00. Mmmm, toch maar even vragen waar de Duitse bakker zijn meel koopt, want zíjn volkoren brood was een stuk goedkoper. Alles wordt in US $ afgerekend en wisselgeld kleiner dan 1 dollar krijg je terug in Riel. We zijn weer multimiljonair!
Ik was in de nieuwste Shopping Mall, waar de muziek zo hard door het hele complex schalde, dat ik heel snel uitgekeken was.
Dag 2 ben ik naar het Koninklijk Paleis en geweest. Prachtig complex met meerdere gebouwen, waaronder de Silver Pagode. De vloertegeltjes van de pagode bestonden elk uit 1 kg zilver. De gids kon niet veel meer vertellen dan welk gebouw het was en hoeveel karaat goud en diamanten er in de boedhabeelden zit. Maar niettemin was het wel een schitterend complex. En internet heeft me nog het een en ander meer kunnen melden.
De vrouw van een collega heeft me mee op pad genomen en me wegwijs gemaakt waar wat te koop is en dat is zo veel waard.
Ze nam me ook mee naar Yoga. Niet echt mijn ding, maar kom, je beweegt en je leert mensen kennen. Dezelfde dag gingen we naar de Women Int. Club, waar ik ook weer ontzettend aardige mensen ontmoette. De een meldde me de tennisgroep, een Française nodigde me uit eten. Dat betekent hier trouwens niet, dat je thuis uitgenodigd wordt, maar dat je samen uit eten gaat. Goedkoper dan thuis eten! Er zijn in Phnom Penh wel 500 restaurantjes, dus keuze genoeg. Bovendien zitten in de appartementen meestal maar 2 en soms 3 pits gastoestellen en ze kijken me raar aan als ik vraag om minimaal 4 pitten.
En natuurlijk is er ook het eten langs de straat. Overal ruikt het naar eten, de hele dag door. Er wordt maïs en vlees ge-bbq-d en allerlei zoete en hartige gerechten verkocht. Het is ook op veel plaatsen een rotzooi.
In het centrum kun je niet gewoon op de stoep lopen, want voor de huizen en winkels is straatverkoop en die bouwen hun winkeltjes met brandende ”bbq’s” en “workmates” tot het eind van de stoep. Er wordt gesleuteld aan brommers en gelast als dat nodig is. Iedereen parkeert lukraak naast en voor de winkeltjes. Voetgangers moeten langs de geparkeerde auto’s en brommers, met gevaar voor eigen leven, hun weg zoeken. Overal rijden tuk-tuks, die mensen en verder werkelijk van alles vervoeren. Van winkelvoorraad tot tuinafval (hele grote villa’s en ambassades hebben natuurlijk wel een tuin. En de meneer, die zijn aandelen verkocht om Heineken aan een meerderheidsbelang te helpen heeft wel een hééééle grote villa. Dat bier smaakt me niet meer zo goed. Er zijn ook tuk-tuks omgebouwd tot keuken. Er rijden honderden brommers door de straten. Bij verkeerslichten stoppen de auto’s maar de brommers rijden gewoon door of steken lukraak de straat over ook al staan er overal agenten te kijken hoe het verkeer “loopt”. Ik zat in de tuk-tuk, die op de rotonde tegen het verkeer inging, want dat was een stuk gerichter. Overal waar je loopt, word je continue aangesproken met “tuk-tuk, Madame”? Tjonge het is wel hard als je zo de kost moet verdienen, want de concurrentie is moordend. Het platteland schijnt ook wel erg arm te zijn. We moeten het nog gaan zien.
Het leven gaat dag en nacht door.
Zo, dat waren alvast wat eerste indrukken. Ik denk, dat we het wel redden hier. Het contract loopt tot eind december. Dan kan het werk nog beslist niet klaar zijn. Afhankelijk van hoeveel budget er nog beschikbaar is wordt het een half jaar verlengd. We blijven het spannend houden.
Tot horens, allemaal
-
17 Juni 2015 - 08:20
Rob:
Tsjonge Mia |& Johan, dat is snel gegaan. En die foto's! Prachtige gebouwen en bloemen naast een grote rotzooi (althans dat lijkt het) op straat. Daar is mijn schuur niks bij... Succes met het vinden van een goede woonruimte en maak er maar weer wat van, maar dat is jullie natuurlijk wel toevertrouwd ;)
Groeten, Rob -
17 Juni 2015 - 08:45
Janny Brooijmans:
Hoi Mia, wat een heerlijk verhaal heb je weer neergezet. We genieten elke keer weer van je schrijfkunst.
Groeten van Dook en mij en tot het volgende bericht. -
17 Juni 2015 - 10:32
Wilma Van Seters-van Steen:
Hoi Mia en Johan,
Goh leuk hoor om al weer zo snel van jullie te horen. Hebben we alvast een indruk van wat je allemaal alweer ziet dan anders is dan hier. Ik moet ok denken aan Zhenzen in China waar wij waren vanuit Shanghai. Jouw beschrijving lijkt er wel op.
Hopelijk vinden jullie een appartement naar jullie zin en fijn dat je wordt "geholpen"om wegwijs te raken met wat er voor jou zoal te doen is en dt je enigszins gelijkgestemde vrouwen kunt ontmoeten. Fijner dan dat je dat allemaal alleen moet uitzoeken toch.
Groetjes en tot horens,
Ton en Wilma -
17 Juni 2015 - 14:21
Thea Ideler:
Hi Mia, prachtig weer je verhaal en mooie foto's! Succes met het vinden van woonruimte en met het wennen aan je nieuwe land!! Xx -
17 Juni 2015 - 21:53
Bep.:
Nou Mia, dat was weer een beeldend verslag, maar dat is jou wel toevertrouwd. Ook hier zit jij weer wel op jouw plek. En jullie zullen het zeker wel redden. Ik hoop dat jullie snel woonruimte vinden zodat er weer een eigen plekje is. Geniet van alle nieuwe ervaringen en tot ziens. -
18 Juni 2015 - 10:16
Corrie:
Mia en Johan.
Weer een nieuwe uitdaging en verhalen voor het thuisfront.
Een goede tijd daar
groeten vanuit een zonnig Nederland -
18 Juni 2015 - 16:22
Jorien En Harry:
Hoi Mia en Johan, jullie zijn met recht globetrotters! Al je reisverslagen kun je gaan bundelen en dan is er vast wel een uitgever te vinden! Je schrijft dusdanig dat je de sfeer gewoon proeft, leuk ! We wensen jullie weer een goede tijd daar met veel ondernemingszin! Groeten uit Groningen! -
19 Juni 2015 - 09:18
Emmy:
dat jullie snel kunnen schakelen blijkt wel weer uit dit verslag. Zit je zomaar weer in zuid oost Azië. Oude tijden herleven een beetje, als ik zo het straatbeeld bekijk.
Geniet van alles om jullie heen. Veel sterkte met het vinden van een eigen plekje.
Johan succes met het werk en Mia ik hoop dat je snel je draai vindt.
Groeten ook van Joep, liefs Emmy -
19 Juni 2015 - 10:04
Loes En Ben:
Hallo Mia en Johan,
Mia, ik had nog even de hoop dat je er volgende maand toch weer bij zou kunnen zijn in Hilversum, maar nee, ineens waren de vogels weer gevlogen.
Deze keer hebben jullie wel een heel bijzonder land uitgekozen. Ik denk dat, naast het harde leven van alledag, jullie je ogen uit zullen kijken naar al het moois uit lang vervlogen tijden, maar jullie zullen ook nog wel verhalen te horen krijgen over de aangrijpende recente geschiedenis.
Wij wensen jullie een heel mooie tijd en hopen weer prachtige verhalen van jullie te mogen lezen.
Liefs, Loes en Ben -
08 Juli 2015 - 10:57
Rianne:
Hallo Mia en Johan,
weten nu weer waar jullie zijn en hoe dat gekomen is.!
was de site kwijtgeraakt, vandaar de late reactie
tot spoedig ziens MIA
groetend Bram en Rianne -
16 Juli 2015 - 11:52
Margot:
Hallo Mia,
Na seizoenafsluiting van alle lessen is het weer genieten van je reisverslag.
Goed van Johan om zelf het initiatief in handen te nemen met dit als resultaat.
weer een nieuw land en nieuwe verhalen voir het thuisfront.
Veel genieten en beleven is jullie weer toevertrouwd, wij genieten door je reisverhalen mee.
Lieve groet, Frans en Margot
-
17 Juli 2015 - 17:57
Wilma Van Seters:
Hallo Johan en Mia,
Ik was al op de hoogte van jullie snelle vertrek. zo te lezen ben je nog zoekende naar een leuk huis en heb heb je al de nodige dames voor gezellige dingen gevonden. Hoe bevalt Johan tot nu toe het werk dat hij moet doen. Loopt dat al een beetje of zitten er ook haken en ogen aan de manier waarop iedereen daar met elkaar samen moet werken. Ton en ik lezen dat graag weer in je volgende verslag, want ik ben het met veel van jullie kennissen eens dat je het allemaal leuk op papier zet en interessante dingen vertelt. Wanneer moeten jullie naar Mexico voor de bruiloft van jullie zoon? Als dat snel is dan heel veel plezier daar.
Liefs Wilma en Ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
